Оралхан Бөкейдің өлеңдері бар ма?

Өкінемін аға жоқ інім дейтін,
Өкінемін іні жоқ аға дейтін.
Бұл өмір – жұтқан ауа білінбейтін,
Жылдар легі жоқ қылды әке бейтін.
Батысқа бұлт ілінді, әкем кетті.
Жең түріп, комбаинға тәтем кетті.
Найзағай таң біліне жарқ еткенде,
Толғақ бітіп анамнан ес кеткенде,
Келдім мен бұл пәниге айғай салып,
«Уһ» – деді, шешем байғұс, кетті талып.
Темір тиіп жас денеге «әкелетті»,
Кім ұстасын астыма текеметті.
Орап ап жаулығына жалғыз ұлын,
Арылтты мені искеп ащы мұңын.
Құйрық – жалсыз жалғызбын, жаудан көрем,
Кешір адам! Сондықтан ащы жырым.

Кешір інім,
Асқар тауды, кең даланы кезейік,
Өрекпеген көңіл бір сәт тыншыр ма.
Ашулы өзен, құм төбелер жолықса да төзейік.
Жүрегімді «шаршадым» – деп шымшыма.

Кешір інім.
Қуанышы бұл мазасыз өмірдің,
Қиындықтың қиясында танылар.
Желе-жортып құрық тимес көңілім,
Қымыз сіңген киіз үйді сағынар.

Оңаша ойлар

Сағынам кейбір кеште мұң шіркінді,
Ыстық деп кім ойлаған бұл шіркінді.
Бастауы жақсы жырдың болармысың,
Апыр- ау көзге неге жас іркілді.
Табиғат табынасың нөсеріңе,
Керек деп жас шалғынның өсеріне.
Көзімді мөлдір жаспен шылап алам,
Жырымнан кілем тоқып төсерімде.
Жас керек бойдың сергіп, өсеріне,
Жас керек қайғы деген есеріңе.
Жас тілейд, қуаныш деген құрбы дағы,
Дес бермей ойсыз күлкі, өсегіне.
Бейбіт күнде кемірсең тас та жақсы,
Бейбіт күнде қанжарлы қас та жақсы.
Тыныштықтың ауасын жұта тұрып,
Бейбіт күнде жыласаң жаста жақсы.