Тұманбай Молдағалиевтің өлеңдері бар ма?

Әйел - сенің ақылшың

Сенікі ме, менікі ме сонау гүл, 
Арман үшін жүрміз жазып алау жыр. 
Жат біреуге бақыт болып туатын, 
Әйелдерді еркелеткен жөн-ау бір. 

Әйелді ылғи еркелеткен ер оңар, 
Әйелдерсіз тірлігіміз не болар? 
«Қой» дейтұғын қожаң егер болмаса, 
Еркек байғұс азып-тозып жоғалар. 

Әйел – сенің аспазың да күтушің, 
Әйел барда биіксің де бүтінсің. 
Әйел барда жалынсың – сен, отсың – сен, 
Әйел жоқта бықсыған сен түтінсің. 

Әйел – сенің ақылшың да, айбарың, 
Ол барында естімейсің қайғы әнін. 
Әйел – сенің күзетшің де, сақшың да, 
Әйел – сенің мерекең де, мейрамың. 

Әйел сені, сен әйелді сүйгенсің, 
Сен әйелден, әйел сенен сый көрсін. 
Өз елінің ұлы болам деген жұрт, 
Әйелдерге құл болуды үйренсін. 

Әйел, әйел – арман әні, жол әні, 
Дүниенің кешкі қоңыр самалы, 
Әйел сені құл қып алмай алдымен, 
Құдай құлып көтермейді жоғары. 

Сыйла әйелді, жоғарыдан бер орын, 
Көтер оның мерейі мен беделін. 
Өз қызыңды сыйлағаның ол сенің, 
Өз анаңды мәңгі құрметтегенің. 

Тұманбай Молдағалиев

Өмір маған

Өмір маған кейде тау сияқты,
Шыңына шыққым келеді.

Өмір маған кейде бір жау сияқты,
Аяққа жыққым келеді.

Өмір маған кейде бір бел сияқты,
Гүлдерін тергім келеді.

Өмір маған кейде бір шөл сияқты,
Сусын бергім келедi.

Өмір маған кейде бір от сияқты,
Жылысын алғым келеді.

Мен үшін кейде бақыт жоқ сияқты
Өліп калғым келеді.

Өмір маған кейде жақсы дос сияқты,
Күнде көргім келеді.

Өмір маған үлкен керуен көш сияқты,
Жетектегім келеді.

Өмір маған кейде адал жар сияқты,
Еркелеткім келеді.

Мені күткен бір бақыт бар сияқты,
Ерте жеткім келеді.

Өмір маған кейде сұлу қыз сияқты,
Құшақтап сүйгім келеді.

Өмір маған кейде «апа», сіз сияқты,
Қуаныш үйгім келеді.

Өмір маған шаттық сезім сияқты,
Мәз болып күлкім келеді.

Өмір маған кейде өзім сияқты,
Өмір сүргім келеді.

Тұманбай Молдағалиев

Ана

Құлайын деп бара жатам құлдырап, 

Көңілім жүдеп, көзім алды бұлдырап, 

Сол кезде бір ән естимін жақыннан, 

Аққан бұлақ секілденген сылдырап. 

Есім жиып, өз бойымды тік ұстап, 

Тіршіліктің әуенімен тыныстап, 

Сергимін де, сезім гүлін құлпыртам, 

Кел дегендей болады бір күміс бақ.

Сөндім-ау деп, өлдім-ау деп ышқынып, 

Қалған кезде бойымдағы күш бұғып, 

Сөнбейсің деп дауыстайды анашым, 

Мен орнымнан жығыламын үш тұрып. 

Ойнап шығам содан кейін құрақтай, 

Жарқылдаймын жүрегімді жылатпай, 

Мүмкін,мүмкін ана махаббаты шығар бұл, 

Мені сүйеп келе жатқан құлатпай.

Тұманбай Молдағалиев